Lucyna Kotarbińska

Lucyna Kotarbińska z Kleczyńskich (ur. 27 maja 1858 r. w Przasnyszu, zm. 9 kwietnia 1941) – publicystka, działaczka społeczna, autorka prac i studiów literackich ogłaszanych w czasopismach.
Była córką Romana Kleczyńskiego, naddzierżawcy Ekonomii Przasnysz i Zuzanny z Bulińskich. Należała do osób o wszechstronnych zainteresowaniach i umiejętnościach. Przez pięć lat uczyła się malarstwa u Gersona. Należała do czołowych emancypantek, korespondowała z angielskimi sufrażystkami. Od 14 października 1884 r. była żoną Józefa Kotarbińskiego (1849 1928), pisarza, krytyka, aktora teatralnego i filmowego. W latach 1899-1905 Kotarbiński był dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie, stworzył premierę Wesela Wyspiańskiego. Jego bratem był malarz Miłosz Kotarbiński, zaś bratankiem – filozof, logik i etyk, Tadeusz Kotarbiński. Lucyna wydała wspomnienia o pracy teatralnej męża z czasów dyrekcji jego w teatrze krakowskim pt: Wokoło teatru (1930), Z za kulis teatru (1933), wykończoną przez nią kronikę męża o teatrze krakowskim, napisaną w latach 1899–1905 pt: W służbie sztuki i poezji (1929) oraz Wspomnienia o Asnyku (1938). Od 1905 r. była redaktorką odpowiedzialną czasopisma „Tygodnik Mód i Powieści”. W czasie plebiscytu na Śląsku (1921) działała jako agitatorka. 5 listopada 1935 r. na wniosek Polskiej Akademii Literatury została odznaczona Srebrnym Wawrzynem Akademickim. Pochowano ją obok męża na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera C-4-11,12). W 1978 r. Państwowy Instytut Wydawniczy wydał Listy Lucyny i Józefa Kotarbińskich w wyborze i opracowaniu Zofii Jasińskiej.

BIBLIOGRAFIA
1. Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej w Przasnyszu, 1858, akt chrztu nr 242.
2. Olgierd Budrewicz, Warszawskie sagi. Kotarbińscy, „Stolica” R. 21, 1966, nr 25, s. 4-6.
3. Biogram w Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lucyna_Kotarbińska.