Eugeniusz Józef Dominik Kłoczkowski

Eugeniusz Józef Dominik Kłoczowski herbu Rawicz (ur. 4 sierpnia 1897 r. w Bogdanach w powiecie przasnyskim, zm. 22 czerwca 1985 r. w Poznaniu) – ziemianin, inżynier rolnik, publicysta, uczestnik wojny polsko-sowieckiej 1920 r.
Syn Piotra Józefa Kłoczowskiego i Kazimiery z Rykowskich, właścicieli majątku Bogdany koło Chorzel. Ukończył szkołę polską w Mławie, gdzie należał do konspiracyjnego kółka młodzieży (matura w 1914 r.). Studia wyższe odbywał w Warszawie, ukończył je z dyplomem inżynierskim w SGGW (w 1925 r.). W 1918 r. jako ochotnik odbył kampanię lwowską. Walczył również w wojnie 1920 r. jako oficer prowiantowy 21. pułku ułanów w stopniu st. wachmistrza. Od wiosny 1921 r. zajął się majątkiem rodzinnym, prowadził prace nad uszlachetnianiem ziemniaka i jęczmienia, działał w związkach i towarzystwach rolniczych. Współpracował z ks. Władysławem Korniłowiczem, który często odwiedzał dwór w Bogdanach. W latach 30. był prezesem (po S. Żórawskim) Akcji Katolickiej w dekanacie przasnyskim, otrzymał order papieski Pro Ecclesia et Pontifice. Pisał artykuły i broszury na tematy aktualne, był współpracownikiem wydawanego w Płocku "Hasła Katolickiego" oraz "Gazety Rolniczej" (w latach 1936–39 był zastępcą redaktora naczelnego Gazety).
W końcu stycznia 1940 r. Kłoczowscy zostali usunięci z domu i majątku przez Niemców. Jesienią tegoż roku wyjechał z rodziną do Generalnego Gubernatorstwa, osiadł w Zielonce pod Warszawą. Był zaprzysiężonym członkiem konspiracji przy Delegaturze Rządu na Kraj. Od 1945 r. kierował gospodarstwem w rejonie Tarczyna. W latach 1946–49 pracował w Zarządzie Państwowych Nieruchomości Ziemskich w Poznaniu, następnie w Wydziale Rolnym Centralnego Zarządu PNZ. Po likwidacji PNZ pracował w Centralnym Zarządzie PGR, później w Okręgowym Zarządzie PGR Poznań-Zachód i Zjednoczeniu PGR Ostrów Wielkopolski z siedzibą w Poznaniu. W 1956 r. przeszedł do pracy w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym w Swadzimiu pod Poznaniem, związanym z Akademią Rolniczą. W 1963 r. obronił w Poznaniu pracę doktorską pt. Znaczenie pism „Ziemianin” i „Poradnik Gospodarski” dla postępu rolnictwa w Wielkopolsce w latach 1889–1914. W 1969 przeszedł na emeryturę, w dalszym ciągu współpracując z uczelnią. Wiele publikował w "Przeglądzie Rolniczym", "Plonie", "Nowym Rolnictwie", "Gazecie Cukrowniczej", "Gromadzie", "Zielonym Sztandarze", "Poradniku Gospodarskim".
W 1924 r. poślubił Irenę Cichowską z majątku Czarzaste. Miał trzech synów: Jerzego Kazimierza (1924-2017), historyka, Zbigniewa Stanisława (1929-1984), agronoma i Jana Andrzeja (ur. 1937), dominikanina. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W 2006 r. w Ciechanowie pod red. Artura K. F. Wołosza wydane zostały jego obszerne wspomnienia spisane w latach 1968–71.
BIBLIOTEKA
1. Biogram w Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Eugeniusz_Kłoczowski.
2. Alfred Borkowski, Piotr Kaszubowski, Przasnyskie portrety. Część druga, Przasnysz - Ciechanów 2008, s. 44-46.
3. Eugeniusz Kłoczowski, Wspomnienia mazowieckiego ziemianina z lat 1897–1951, red. Artur K. F. Wołosz, Ciechanów 2006.
4. Jerzy Kłoczowski, Kłoczowski Eugeniusz Józef Dominik, [w:] Ziemianie polscy XX wieku. Słownik biograficzny, cz. 5, Warszawa 2000, s. 61–63.