HOPPE Roman (1908-1979), profesor nauk weterynaryjnych.

Urodził się 9 października 1908 r. w Gniewaniu na Podolu. Ojciec Michał był buchalterem, a matka, Maria z Jurczyńskich, prowadziła dom i zajmowała się wychowywaniem dzieci. Ukończył gimnazjum w Tomaszowie Mazowieckim (matura1927). W 1928 r. rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Rok później przeniósł się na Wydział Weterynaryjny tegoż uniwersytetu. Przez pewien czas łączył studia z asystenturą. W 1935 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Po studiach pracował w Katedrze Patologii i Anatomii Patologicznej jako starszy asystent. Tam też (1937) doktoryzował się na podstawie pracy O zmianach histologicznych w nerkach płodu przy brucellozie bydła.
W latach 1937–1939 pracował w Przasnyszu jako powiatowy lekarz weterynarii. W randze podporucznika brał udział w walkach wrześniowych, kończąc je pod Lwowem. Po odbyciu kampanii wrześniowej wrócił do pracy w Przasnyszu, by w 1945 r. ponownie objąć stanowisko powiatowego lekarza weterynarii (do 1948 r.). W l. 1945-1947 pracował dodatkowo jako nauczyciel chemii i fizyki w przasnyskim liceum. Nie przyjął złożonej mu oferty objęcia stanowiska inspektora szkolnego w powiecie. 
W 1946r. odbył w Warszawie przewód habilitacyjny na podstawie pracy Wpływ ułożenia głowy i szyi na kształtowanie się czaszki płodów końskich i płynące stąd wskazania dla rozwiązywania ciężkich porodów u klaczy. W 1947 r. uzyskał tytuł docenta położnictwa zwierząt. Prowadził z tego zakresu wykłady zlecone. W 1948 r. wyprowadził się z Przasnysza i osiedlił w Marysinie Wawerskim. W l. 1948–1953 był konsultantem Ministerstwa PGR do spraw niepłodności klaczy. W 1950 r. został kierownikiem Katedry Położnictwa i Patologii Rozrodu Zwierząt (od 1952r. w strukturze Wydziału Weterynaryjnego SGGW). W 1954 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w1965 – profesora zwyczajnego. W latach 1956–1958 był prodziekanem, a następnie w latach 1958–1960 dziekanem Wydziału Weterynaryjnego SGGW. W latach 1962–1965 pełnił funkcję prorektora ds. nauki SGGW.
Był zastępcą redaktora naczelnego „Życia Weterynaryjnego”, a w 1955 i 1957 r. prezesem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, ponadto członkiem Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN. Udzielał się w Towarzystwie Opieki nad Zwierzętami. 
Za swą działalność naukowo-dydaktyczną i społeczno-zawodową był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Odznaczony został m. in. Złotym Krzyżem Zasługi (1956) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Złotą Honorową Odznaką Zrzeszenia Lekarzy Weterynarii (1974), Odznaką Zasłużonego Pracownika Rolnictwa (1976), Odznaką Za Wzorową Pracę w Służbie Weterynaryjnej (1966), odznaczeniami zagranicznymi Uczelni Weterynaryjnej w Brnie Ignatiego Josepha Pesincy (1969) oraz AemilaPribyla (1977). Otrzymał nagrodę indywidualną drugiego stopnia Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1970), nagrodę zespołową stopnia drugiego Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1974).Jego dorobek naukowy i publicystyczny obejmuje 110 pozycji, w tym prace doświadczalne (61), prace o charakterze referentowo-poglądowym, artykuły i komunikaty naukowe (32), prace podręcznikowe (7), recenzje (4), prace popularno-naukowe (6). 
Rodzinę założył, żeniąc się z Henryką Śliwkowską, której rodzice posiadali gospodarstwo rolne na Zawodziu. Henryka Hoppe (1916-2002) była wieloletnią działaczką harcerską, w l. 1945-46 komendantką Hufca ZHP w Przasnyszu. Z ich związku przyszli na świat synowie, Jan i Andrzej. Obaj osiedlili się w USA. 
Zmarł 1 lutego 1979 r. w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu w Marysinie Wawerskim. 25 czerwca 1983 r. odbyła się uroczystość nadania imienia prof. dr hab. Romana Hoppe lecznicy specjalistycznej w Przasnyszu. Na ścianie budynku odsłonięto tablicę pamiątkową (w październiku 2003 r. przeniesioną do dawnej siedziby starostwa powiatowego), a w Muzeum Historycznym w Przasnyszu zorganizowano poświęconą mu wystawę czasową. Jego imię nosi też jedna z przasnyskich ulic.
BIBLIOGRAFIA
Biogram w Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman_Hoppe.
A. Borkowski, Przasnyskie portrety. Część pierwsza, Przasnysz 2004, s. 49-52.
J. From, Roman Hoppe – przasnyskie karty jego życiorysu, w: Przasnyska Oświata i Kultura w okresach pokoju, Warszawa-Przasnysz 1988, s. 70–74.
W. Krzyżewski, Historia weterynarii Ziemi Przasnyskiej w XIX i XX wieku, Przasnysz 1994, s. 209-223.
W. Krzyżewski, Profesor Roman Hoppe – wybitny położnik i pierwszy kierownik Katedry Położnictwa i Patologii Rozrodu Zwierząt w Warszawie:http://www.muzeumwet.tpzp.xip.pl/index.php?numer=1&nr=2&idww=6. 
K. Millak, Uczelnia Weterynaryjna w Warszawie 1840–1965, Warszawa 1965, s. 311–315.

Aleksander Drwęcki (ur. 12 grudnia 1921 r. w Przasnyszu, zm. 26 grudnia 2009 r. tamże) – nauczyciel, regionalista, publicysta historyczny.
Urodził się w rodzinie rzemieślniczej. Był synem Bolesława i Heleny z domu Dzilińskiej. W 1936 r. ukończył Szkołę Podstawową w Przasnyszu. W czasie okupacji był żołnierzem Armii Krajowej. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Przasnyszu (1949), Państwowe Liceum Pedagogiczne w Mławie (1950; zaocznie), Studium Nauczycielskie w Warszawie (1958; zaocznie) i Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Siedlcach (1978; zaocznie).
Od 1947 do 1962 r. był nauczycielem Szkoły Podstawowej nr 1 w Przasnyszu (dodatkowo pracował jako dekorator w Powiatowym Domu Kultury i Oficerskim Klubie Garnizonowym w Przasnyszu). W latach 1954-72 był kierownikiem Ośrodka Metodycznego, pełnił też funkcję wizytatora metodyka Wydziału Oświaty i Wychowania w Przasnyszu (1972-75). Pracował również jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 3 w Przasnyszu (1975-78), pedagog szkolny w Liceum Ogólnokształcącym w Przasnyszu (1978-1983) i dyrektor Szkoły Podstawowej nr 4 w Przasnyszu (1983-84). Od 1984 r. przebywał na emeryturze.
Aleksander Drwęcki był członkiem Zarządu Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego (1950-1970), długoletnim przewodniczącym Komisji Historycznej przy Zarządzie Pow. ZNP (1950-1970) i członkiem Okręgowej Komisji Historycznej ZNP w Ostrołęce (1975-1980). Był organizatorem sesji popularnonaukowych poświęconych przasnyskiej oświacie, tajnemu nauczaniu i ruchowi oporu. Organizował Izbę Pamięci Naucz. w Przasnyszu, był kronikarzem ZNP, członkiem Zarządu Powiatowego ZBOWiD (1950-1970), prelegentem i sekretarzem (1970-1985) Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Przez wiele lat dokumentował dzieje najnowsze Przasnysza i okolic, zgromadził ogromną ilość relacji i archiwaliów dotyczących ruchu oporu i oświaty w Przasnyskiem. Zasłużył się również w dziele upamiętniania miejsc walk i męczeństwa. Był autorem lub współautorem kilkunastu książek oraz blisko 100 artykułów zamieszczanych m.in. w „Tygodniku Ostrołęckim” i „Ziemi Przasnyskiej”. Kilka prac opublikował w „Zeszytach Naukowych” Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego, którego był członkiem od chwili założenia.
Aleksander Drwęcki był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Partyzancki, Krzyż AK, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Zwycięstwo i Wolności, Złoty i Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Medal "Za zasługi dla obronności kraju", Medal "Za udział w wojnie obronnej 1939", Złoty Medal "Za zasługi dla Pożarnictwa", Złotą Odznakę ZNP, Odznakę "Akcji Burza", odznaki: "Za zasługi dla województwa warszawskiego" i "Za zasługi dla województwa ostrołęckiego", "Zasłużony Działacz Kultury". W 2003 r. uhonorowany został statuetką Przaśnika - nagrodą Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej. W 2007 r. wyróżniony został Medalem Stanisława Ostoja-Kotkowskiego w kategorii Medal Honorowy.
Wydał następujące książki:
1. Pamięci tych, którzy żyli z nami, 1987 (z K. Parszewskim).
2. Działalność Polskiej Organizacji Wojskowej w powiecie przasnyskim, 1994.
3. Zbrodnia w Starych Jabłonkach pod Ostródą, 1994.
4. Zbrodnia na grzebowisku końskim, 1994.
5. Ofiary totalitaryzmu na ziemi przasnyskiej, 1994.
6. Przasnyska KOP, 1994.
7. Mord zakładników w Krzynowłodze Małej, 1994
8. Martyrologia społeczeństwa powiatu przasnyskiego w latach wojny i okupacji, 1995.
9. Bitwa oddziału partyzanckiego AK „Łowcy” pod Szlą, 1995.
10. Zarys dziejów oświaty w powiecie przasnyskim, 1997.
11. Monografia Publicznej Szkoły Podstawowej nr 1 w Przasnyszu (1918-1998), 1998.
12. Dzieje ochotniczych straży pożarnych w powiecie przasnyskim 1881-2001, 2002​.
13. Cmentarz parafialny w Przasnyszu, 2003.
14. Pierwsze organizacje konspiracyjne, 2003.
15. Kurierskimi i nauczycielskimi drogami (wspomnienia), 2008.
16. Związek Walki Zbrojnej i Armia Krajowa w Przasnyskim, 2009.
Aleksander Drwęcki rodzinę założył w 1945 r., poślubiając Janinę Pydyńską (zm. 1978). Miał z nią czworo dzieci: synów Tomasza i Stanisława oraz córki Krystynę i Małgorzatę. Doczekał się ośmiorga wnuków i sześciorga prawnuków. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Przasnyszu.
28 lutego 2019 r. radni miasta Przasnysza podjęli decyzję o nadaniu jednej z nowych przasnyskich ulic imienia Aleksandra Drwęckiego.
BIBLIOGRAFIA
1. Alfred Borkowski, Przasnyskie portrety. Część pierwsza, Przasnysz 2004, s. 36-41.
2. Piotr Kaszubowski, Pan Aleksander, "Tygodnik Przasnyski", nr 30 z 24.07.2018, s. 23.
3. Jerzy Kijowski, W 75-lecie Aleksandra Drwęckiego, "Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego", R. 9, 1995, s. 389-390.
4. Stanisław Pajka, Słownik biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 224.
5. Stanisław Pajka, Wpisani w Kurpiowszczyznę i w życie moje, Ostrołęcka 2009, s. 107-110.
6. Stanisław Pajka, Z kręgu ludzi mi życzliwych, Ostrołęka 2011, s. 48-49.