o. Honoriusz Kowalczyk

Stanisław (o. Honoriusz) Kowalczyk (ur. 26 lipca 1935 r. w Duczyminie w gminie Chorzele, zm. 8 maja 1983 r. w Poznaniu) - dominikanin, duszpasterz akademicki w Poznaniu.
Był synem Antoniego i Józefy z Bugajów. W 1940 r. został wysiedlony wraz z rodziną do Raszujki. Matka była w czasie okupacji łączniczką AK, miała pseudonim "Rózia". Wrócił do Duczymina w 1945 r. Po ukończeniu w 1950 r. miejscowej szkoły podstawowej uczęszczał przez dwa lata do Małego Seminarium Księży Marianów w Warszawie. 17 lipca 1952 r. wstąpił do klasztoru dominikanów w Poznaniu. 3 sierpnia 1952 r. otrzymał habit św. Dominika i imię zakonne Honoriusz. Po roku złożył śluby zakonne i przeniósł się na studia do Krakowa. Przez siedem lat studiował w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Dominikanów. Święcenia kapłańskie przyjął 15 czerwca 1961 r. z rąk biskupa Juliana Groblickiego. Od 1962 r. był wychowawcą młodych braci w Poznaniu, pełnił też funkcję promotora do spraw powołań. Jednocześnie studiował na wydziale teologicznym KUL i specjalizował się w teologii mistycznej w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego. W 1967 r. obronił pracę magisterską Droga dojścia do kontemplacji Sri Swamina Swinandy. W 1970 r. dzięki pomocy ojca Badeniego wyjechał na rok na Zachód. Uczył się francuskiego, spotkał się z bratem Rogerem z Taize', odwiedził Rzym. Do Polski wrócił w 1971 r. W roku szkolnym 1972/73 o. Honoriusz pracował jako katecheta w Tarnowie, następnie został duszpasterzem młodzieży szkół średnich w Krakowie (1973/74).
Ponownie wyjechał za granicę w 1974 r. Pracował w jednej z londyńskich parafii, zastępując miejscowego proboszcza. Wrócił przez Paryż, Wenecję i Rzym, gdzie spotkał się i odprawił mszę św. z papieżem Pawłem VI. W 1978 r. zainicjował wydawanie "Przystani" - podziemnego pisma związanego z duszpasterstwem. Wspierał działalność opozycyjną wobec władz komunistycznych, w 1981 r. był duszpasterzem młodzieży strajkującej. Po wprowadzeniu stanu wojennego stal się nieformalnym duszpasterzem "Solidarności": organizował Msze św. za ojczyznę, utworzył Ośrodek Pomocy Osobom Represjonowanym Politycznie. Był inwigilowany przez Wydział IV SB zajmujący się walką z Kościołem.
17 kwietnia 1983 r. w pobliżu Wydartowa samochód prowadzony przez o. Honoriusza uderzył w drzewo. Kapłan przewieziony został do szpitala w Mogilnie, następnie do Poznania, gdzie zmarł. Jego pogrzeb w dniu 12 maja 1983 r. stał się wielką, wielotysięczną manifestacją patriotyczną ludności Poznania. O. Honoriusz Kowalczyk spoczywa na Cmentarzu Sołackim w Poznaniu. Okoliczności jego wypadku pozostają do dziś niewyjaśnione, mimo śledztw prowadzonych po 1990 r. przez prokuraturę w Bydgoszczy i poznański oddział IPN. O. Honoriusz jest uważany za jedną z ofiar Służby Bezpieczeństwa.
W Poznaniu działa Fundacja nosząca jego imię, opiekująca się m. in. utalentowaną młodzieżą różnych szczebli nauczania. W 2006 r. fundacja przygotowała wystawę biograficzną pt. Jak żyć prawdą. O. Honoriusz Kowalczyk 1935-1983, która była pokazywana w rodzinnych stronach kapłana: w Mławie i Przasnyszu. 31 sierpnia 2006 r. o. Honoriusz Kowalczyk został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wiele pamiątek po o. Honoriuszu przechowuje mieszkający w Mławie jego brat, Kazimierz Kowalczyk. W 2013 r. Zespół Szkół w Duczyminie otrzymał imię o. Honoriusza Kowalczyka. W szkole zorganizowano kącik patrona z tablicą pamiątkową, patronem autorstwa Zdzisława Kruszyńskiego i niewielką ekspozycją biograficzną. Tablica poświęcona o. Honoriuszowi znajduje się również w miejscowym kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
BIBLIOGRAFIA
1. Alfred Borkowski, Piotr Kaszubowski, Przasnyskie portrety. Część druga, Przasnysz-Ciechanów 2008, s. 47-48.
2. Dusz Pasterz Ojciec Honoriusz Kowalczyk OP (1935-1983), pod red. Stanisławy Borowczyk, Poznań 2000. 
3. Piotr Lisiewicz, Myśl w głowie, iskra w chmurze, "Gazeta Polska" nr 36/2001, s. 10-11.
4. Agnieszka Łuczak, Encyklopedia Solidarności: Stanisław Kowalczyk, www.encysol.pl/wiki/Stanisław_Kowalczyk.
5. Stanisław Pajka, Słownik Biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 492-493.

Maciej Ruszczyński

Maciej Ruszczyński (ur. 24 lutego 1940 r. w Przasnyszu, zm. 27 stycznia 2017 r. we Wrocławiu) - działacz antykomunistycznej opozycji w PRL, mechanik.
Był synem handlowca, Franciszka Ruszczyńskiego i Eugenii z Borkowskich. Ukończył Technikum Budowy Maszyn Górniczych w Wałbrzychu (1958). Od 1958 do 1960 r. był mechanikiem w Koksowni Wałbrzych. W latach 1960-1962 odbywał zasadniczą służbę wojskową. W latach 1962-1965 był zatrudniony jako mechanik w Przedsiębiorstwie Montażowo-Budowlanym w Wałbrzychu, od 1965 do 1970 r. w Przedsiębiorstwie Remontowo–Budowlanym tamże. W latach 1970-1975 pracował jako mechanik w Fabryce Stolarki Budowlanej Stolbud we Wrocławiu, od 1975 r. w WSK-PZL Hydral tamże. Jako uczeń przez kilka tygodni był członkiem ZHP. W proteście przeciw indoktrynacji komunistycznej publicznie podarł legitymację harcerską. W 1976 r. nawiązał kontakt z wrocławską grupą Tadeusza Jandziszaka, późniejszego działacza KPN. Od 1977 r. był kolporterem, a od 1978 r. drukarzem wydawnictw niezależnych. Od 1979 r. współpracował z redakcją „Biuletynu Dolnośląskiego”. W tym samym roku został członkiem Konfederacji Polski Niepodległej. Wiosną 1980 r. był drukarzem i kolporterem ulotek wzywających do bojkotu wyborów.
Od września 1980 r. należał do NSZZ "Solidarność". Był Przewodniczącym Komisji Zakładowej w PZL Hydral, był też członkiem Regionalnego Zespołu Komitetu Obrony Więzionych za przekonania. W zakładzie prowadził szkolenia drukarskie, był organizatorem we Wrocławiu marszu w obronie więźniów politycznych. Wiosną 1981 r. jako delegat Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" Dolny Śląsk uczestniczył w strajku chłopskim i głodówkach w Ustrzykach Dolnych i Rzeszowie.
W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. został internowany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, od 24 grudnia 1981 r. przetrzymywany w Grodkowie. 31 grudnia 1981 r., w czasie protestu internowanych został pobity, wskutek czego wywiązał się żółtaczka. 7 stycznia 1982 r. przewieziony został do szpitala przy ul. Piwnej we Wrocławiu, gdzie przebywał do marca tegoż roku. W kwietniu 1982 r. został zwolniony z pracy. Od tego czasu był organizatorem skrzynek kontaktowych i siatki kolportażu. Od czerwca 1982 r. należał do "Solidarności Walczącej".  Początkowo współpracował głównie z Wacławem Kalinowskim, potem z Mirosławą i Iwoną Kondratowicz, Jerzym i Aurelią Lemańskimi, a po wyjeździe do Krakowa z miedzy innymi z Piotrem Hlebowiczem i Elżbietą Ziemniak. był uczestnikiem większości demonstracji we Wrocławiu. Od września 1982 do czerwca 1985 r. pracował jako mechanik w GS w Długołęce k. Wrocławia. 8 czerwca 1984 r. został aresztowany i uwięziony w Areszcie Śledczym WUSW we Wrocławiu; przez 2 tygodnie prowadził głodówkę. 27 lipca 1984 r. został zwolniony na mocy amnestii, po czym zatrzymany przez MO i wraz z Pawłem Falickim przewieziony został do Szpitala Psychiatrycznego w Lubiążu. Domagając się zwolnienia, do 4 sierpnia 1984 r. prowadził głodówkę. W 1986 r. był uczestnikiem głodówek w Krakowie-Bieżanowie (organizowanej przez Annę Walentynowicz) i Głogowcu koło Kutna. Po kolejnym zwolnieniu z pracy przeprowadził się do Krakowa, gdzie został zatrudniony w Krakowskiej Wytwórni Lalek. Od 1985 r. współpracował z organizacją Niepodległość. W 1985 r. był współtwórcą Polskiej Partii Niepodległościowej, działał w Autonomicznym Wydziale Wschodnim "Solidarności Walczącej". Od 1988 r. był współpracownik pisma „Vade-Mecum”.
Od 1990 r. wyjeżdżał do ZSRS i nawiązywał kontakty ze środowiskami polonijnymi, niepodległościowymi i opozycyjnymi. Od 1988 do 1992 r. współpracował z ruchami niepodległościowymi, m.in. Litwy, Łotwy, Estonii, Białorusi, Kazachstanu, Armenii, Czeczenii, Jakucji, Ukrainy, Mołdawii, w różnych regionach Syberii i wśród Tatarów krymskich. Dostarczał sprzęt poligraficzny i prowadził szkolenia drukarskie, m.in. dla opozycjonistów Gruzji i krajów bałtyckich. Od 1990 r. przebywał na rencie. W 2014 r. uczestniczył w protestach przeciwko napaści Rosji na Ukrainę. Zmarł na zawał serca. Pochowany został na wrocławskim cmentarzu przy ul. Kiełczowskiej.
Maciej Ruszczyński był trzykrotnie żonaty. W 1960 r. poślubił w Wałbrzychu Gertrudę Hetmańczyk (małżonkowie rozwiedli się w 1974 r.). W 1976 r. ożenił się w Oleśnicy z Eugenią Krzysztofiak (zmarła w 1985 r.). Po raz trzeci stanął na ślubnym kobiercu w 1986 r., kiedy to w Krakowie poślubił Elżbietę Polonek. Miał córkę Jolantę.
Odznaczony został Medalem Orderu "Za zasługi dla Litwy". W 2018 r. uhonorowano go pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności. W związku z organizacją wystawy "Przasnysz solidarny" w 2010 r. Maciej Ruszczyński przekazał do muzeum w Przasnyszu kilka fotografii.
BIBLIOGRAFIA
1. Artur Adamski, Encyklopedia Solidarności: Maciej Ruszczyński: https://www.encysol/wiki/Maciej_Ruszczyński.
2. Piotr Hlebowicz, Maciej Ruszczyński 1940-2017. Nagle Go zabrakło. 28 stycznia kolejny zawał serca przerwał życie naszego przyjaciela: https://wnet.fm/kurier/maciej-ruszczynski-1940-2017-nagle-go-zabraklo-28-stycznia-kolejny-zawal-serca-przerwal-zycie-naszego-przyjaciela/.
3. Piotr Kaszubowski, W 35. rocznicę zamachu na wolność, "Tygodnik Przasnyski", nr 50 z 13.12.2016 r., s. 23.
4. Piotr Lisiewicz, Zmarł Maciej Ruszczyński. Za komuny bity, zwalniany z pracy i więziony w psychiatryku: https://niezalezna.pl/93190-zmarl-maciej-ruszczynski-za-komuny-bity-zwalniany-z-pracy-i-wieziony-w-psychiatryku.

Henryk Lenarcik

Henryk Lenarciak (ur. 18 czerwca 1933 r. w Baranowie, w ówczesnym powiecie przasnyskim, zm. 3 sierpnia 2006 r. w Gdańsku) - ślusarz, działacz opozycji w PRL, inicjator budowy Pomnika Poległych Stoczniowców w Gdańsku.
Był synem Stanisława i Marianny z domu Sobol. Ukończył szkołę podstawową w Baranowie. Zawodu ślusarza wyuczył się w latach 1949-1951 w szkole zawodowej w Szczytnie. Potem ukończył liceum mechaniczne w Kętrzynie. Pracę w Stoczni Gdańskiej rozpoczął w 1952 r. W czasie wydarzeń Grudnia 1970 r. był w komitecie strajkowym. Już w 1971 r. wystąpił z wnioskiem o budowę pomnika Poległych Stoczniowców. W styczniu 1971 r. był jednym z 80 delegatów, którzy zostali wysłani do Warszawy na rozmowy z  Edwardem Gierkiem.
W latach 70. XX w. pracował na terenie stoczni w jednej brygadzie wspólnie z Lechem Wałęsą. Uczestniczył w spotkaniach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Wolnych Związków Zawodowych. W grudniu 1979 r. został zatrzymany prewencyjnie na 48 godzin przed planowanymi obchodami rocznicowymi (w jego obronie podjęto strajk na Wydziale W-4). Ze względu na chorą żonę i własne kłopoty zdrowotne dopiero 25 sierpnia 1980 r. przyłączył się do strajku. Z tego powodu nie wszedł do komitetu strajkowego, choć był wymieniony jako kandydat. Lech Wałęsa powierzył mu prowadzenie kasy Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od września 1980 r. był członkiem NSZZ "Solidarność". Zaangażowany był w opracowanie postulatów strajkujących i w budowę kościoła na Przymorzu. 10 września 1980 r. został wybrany przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców w Gdańsku i doprowadził do wybudowania pomnika w ciągu 3 miesięcy, pomimo oporu władz. W 1982 r. aresztowano go za udział w strajku, który wybuchł w Stoczni Gdańskiej na wiadomość o delegalizacji NSZZ Solidarność. Przetrzymywano go przez dwa miesiące w areszcie śledczym w Gdańsku i Potulicach. W maju i sierpniu 1988 r. był uczestnikiem strajków w Stoczni Gdańskiej. W 1989 r., po trzydziestu siedmiu latach pracy wysłano go na wcześniejszą emeryturę. Ostatnie lata życia spędził opiekując się chorą żoną. Dorabiał do kilkusetzłotowej emerytury jako portier.
Kilka miesięcy przed śmiercią, w filmie dokumentalnym Grzegorza Brauna pt. Plusy dodatnie, plusy ujemne opowiedział o tym, iż jego zdaniem „TW Bolek” to Lech Wałęsa i o związkach byłego prezydenta z SB we wczesnych latach 70. Był też bohaterem książki Edmunda Szczesiaka Okno na wolność.
Henryk Lenarciak z żoną Joanną z domu Fąk, miał dwóch synów - Wiesława i Dariusza. Zginął 3 sierpnia 2006 r. w Gdańsku, potrącony przez tramwaj, gdy przechodził nieprzepisowo na czerwonym świetle. Pogrzeb odbył się 9 sierpnia w Kiełpinie Górnym. 17 sierpnia 2006 r. w „Tygodniku Solidarność” ukazało się wspomnienie prezydenta III RP Lecha Kaczyńskiego, oddającego honor zasługom Henryka Lenarciaka w walce o demokrację.
Henryk Lenarciak odznaczony został Brązowym, Srebrnym oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1981), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006; pośmiertnie), Krzyżem Wolności i Solidarności (2018; pośmiertnie).
BIBLIOGRAFIA
1. Alfred Borkowski, Piotr Kaszubowski, Przasnyskie portrety. Część trzecia, Przasnysz - Ciechanów 2009, s. 44-45.
2. Arkadiusz Kazański, Encyklopedia Solidarności: Henryk Lenarciak: https://www.encysol.pl/wiki/Henryk_Lenarciak.
3. Stanisław Pajka, Słownik Biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 579.

Marianna Rzepczyńska

Marianna Rzepczyńska (ur. 30 marca 1925 r. w Janowie w ówczesnym powiecie przasnyskim, zm. 28 sierpnia 2019 r.) - działaczka antykomunistycznej opozycji, internowana w stanie wojennym.
Była córką Władysława Rzepczyńskiego i Zofii z Talarków. W latach 1942-46 pracowała w Przasnyszu, w zakładzie fotograficznym Jana Głogowskiego. Od 1946 r. mieszkała i pracowała w Sosnowcu. Do 1964 r. prowadziła zakład fotograficzny. Od 1964 do 1969 r. była pracownikiem Zakładu Radiologii Przychodni Zdrowia Wawel w Sosnowcu, potem przez trzy lata kierowała Laboratorium Fotograficznym w tym zakładzie. W latach 1972-1982 była pracownikiem techniczno-inżynieryjnym w Instytucie Języka Polskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach Filia w Sosnowcu. W 1970 r. ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu.
W działalność niezależną zaangażowała się we wrześniu 1980 r., zostając członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ "Solidarność" w Instytucie Języka Polskiego. Była następnie członkiem Komisji Zakładowej związku oraz członkiem Zarządu Miejskiej Komisji Koordynacyjnej "Solidarności" w Sosnowcu. W 1981 r. współzakładała Komitet Obrony Więzionych za Przekonania przy Instytucie Języka Polskiego katowickiej uczelni.
W stanie wojennym była internowana w Ośrodku Odosobnienia w Katowicach, następnie w Darłówku i Miechowicach k. Bytomia. Została zwolniona z pracy. Na wolność wyszła 22 lipca 1982 r. Od 1982 r. rozpracowywana przez Wydz. III-1 KW MO w Katowicach w ramach KE krypt. Panna. Współorganizowała Msze św. za Ojczyznę w kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Dąbrowie Górniczej. Do 1989 r. była jeszcze kilkakrotnie zatrzymywana i przesłuchiwana. W latach 1990-1992 ponownie była pracownikiem Uniwersytetu Śląskiego, Wydział Pedagogiki i Psychologii. Od 1992 r. przebywała na wcześniejszej emeryturze. Była członkiem Zarządu Koła Emerytów i Rencistów „Solidarność” Uniwersytetu Sląskiego. W 2009 r. została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 r. otrzymała Krzyż Wolności i Solidarności.
24 sierpnia 2010 r. przyjechała do Przasnysza na otwarcie wystawy „Przasnysz solidarny”. Jej głos rozbrzmiał również podczas przasnyskiej Nocy Muzeów 2011 r. Marianna Rzepczyńska, z którą połączył się telefonicznie Mariusz Bondarczuk, wspominała przasnyskie lata i pracę w zakładzie fotograficznym Głogowskiego. 
Marianna Rzepczyńska pochowana została na cmentarzu parafii św. Tomasza w Sosnowcu przy ul. Małobądzkiej.
BIBLIOGRAFIA
1. Tomasz Gonet, Encyklopedia Solidarności: Marianna Rzepczyńska: https://www.encysol.pl/wiki/Marianna_Rzepczyńska.
2. Piotr Kaszubowski, W 35. rocznicę zamachu na wolność, "Tygodnik Przasnyski", nr 50 z 13 grudnia 2016 r., s. 23.
3. Zmarła Marianna Rzepczyńska: https://ipn.gov.pl/pl/aktualnosci/76189,Zmarla-Marianna-Rzepczynska-1925-2019.html.
Mariusz BONDARCZUK
Mariusz Aleksander Bondarczuk (ur. 24 lipca 1948 r. w Przasnyszu – zm. 11 czerwca 2017 r. tamże) – historyk, dziennikarz i regionalista, działacz opozycji demokratycznej w PRL.
Syn Eugeniusza i Heleny z Nizielskich. Był absolwentem Liceum Ogólnokształcącego w Przasnyszu (matura 1966) i Wydziału Filologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom 1971). Po studiach zaczął pracować jako sekretarz toruńskiego Klubu Inteligencji Katolickiej (funkcję tę pełnił w l. 1971-1974). Wtedy zainteresowała się nim Służba Bezpieczeństwa, stał się obiektem sprawy operacyjnego sprawdzenia krypt. „Krety”. W l. 1975–81 był kolejno nauczycielem języka polskiego w szkołach średnich w Warszawie i w Przasnyszu, następnie zaś instruktorem w Centralnym Ośrodku Upowszechniania Kultury w Warszawie oraz w MDK w Przasnyszu i Makowie Maz. Od 1978 r. kierował radiowęzłem w zakładzie ZWAR w Przasnyszu i był korespondentem pisma zakładowego „Wysokie Napięcia”. Po powstaniu Solidarności współredagował (z Tadeuszem Witkowskim) czasopismo „Solidarność Przasnyska”. 13 grudnia 1981 r. został internowany w Iławie na okres pięciu miesięcy. Po zwolnieniu z internowania nie mógł znaleźć pracy. Nadal pozostawał obiektem inwigilacji. Najpierw SB założyła mu sprawę operacyjnego sprawdzenia, kryptonim „Polonista”, w czerwcu 1980 r. zamieniono ją na sprawę operacyjnego rozpracowania. Akta tej sprawy  znajdują się w kwestionariuszu ewidencyjnym przechowywanym w archiwach IPN pod sygnaturami  IPN BU 0983/146 (808/II); IPN BU 01356/460 (808/2).13 grudnia 2002 r. IPN przyznał mu status osoby pokrzywdzonej [Zaświadczenie nr 100/02; BU-Wa-III-552-1146(4/02)].
 Po 1989 r. M. Bondarczuk wydawał przez dwa lata i redagował czasopismo „Przasnyska Niezależna", następnie od 1991 do 1999 r. był redaktorem naczelnym i wydawcą „Gazety Przasnyskiej”. Na jego dorobek pisarski składają się publikacje w prasie krajowej („Więź”, „Życie Warszawy”, „Tygodnik Powszechny”, „Mówią Wieki” i in.), regionalnej i zagranicznej („Nowy Dziennik” – Nowy Jork, „Nowiny-Kurier” – Izrael). W Internecie (np. na Salonie 24) publikował felietony, poświęcone Przasnyszowi i jego mieszkańcom. Miał w swoim dorobku książki o tematyce regionalnej: „Kronika Gimnazjum i LO w Przasnyszu 1923–1993” (1993), „Piątego dnia – życie i zagłada Żydów w Krasnosielcu” (1996) oraz opracowanie „Misjonarze i barbarzyńcy. Opowieści o życiu codziennym i niecodziennym przasnyskiego ogólniaka 1923-2004” (2006). Był prezesem (1991-2001) i wiceprezesem (2011-2016) Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej. Ożenił się z Ewą z domu Myślińską, lekarzem stomatologiem. Syn Paweł jest z zawodu prawnikiem.
W latach osiemdziesiątych 20. wieku M. Bondarczuk prowadził akcję na rzecz umieszczenia lapidarium na terenie cmentarza Żydów przasnyskich. W ostatnich miesiącach życia walczył m. in. o uznanie pomnika-mauzoleum na przasnyskim cmentarzu parafialnym za grób wojenny oraz o ocalenie cmentarza ewangelickiego przy ul. Makowskiej. Zmarł po długiej chorobie. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Przasnyszu. Jego pamięci poświęcony został V tom "Rocznika Przasnyskiego".

BIBLIOGRAFIA
1. Paweł Bondarczuk, Poranny koszmar, "Rocznik Przasnyski", t. V, Przasnysz 2018, s. 213-217.
2. Alfred Borkowski, Ludzie pióra Mazowsza Ciechanowskiego, Ciechanów: [Związek Literatów Polskich. Oddział], 2005, s. 19-20.
3. Alfred Borkowski, Piotr Kaszubowski, Przasnyskie portrety. Część czwarta, Przasnysz - Ciechanów 2011, s. 10-12.
4. Piotr Kaszubowski, Piewca Przasnysza, "Rocznik Przasnyski", t. V, Przasnysz 2018, s. 207-211.
5. Piotr Kaszubowski, W służbie Ojczyźnie. Mariusz Bondarczuk (1948–2017), „Wyklęci”, nr 1(9), styczeń-marzec 2018, s. 243-246.
6. Stanisław Pajka, Słownik Biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 93-94.
7. Tadeusz Witkowski, Niedopowiedziane, "Rocznik Przasnyski", t. V, Przasnysz 2018, s. 219-230.